Home
Welkom op de site van ricky-bears.
Sinds een aantal jaren maak ik beren. In het begin waren het beren met grote neuzen en grote voeten. Het materiaal was divers, zoals scheerwol, teddystof of dik katoen. Na een tijdje begon ik meer met mohair te werken waardoor ik betere resultaten kreeg. Het besluit was genomen om traditionele beren te maken met authentieke materialen .
De materialen die ik gebruik zijn : mohair stoffen, onbewerkte houtwol en watten vulling, oude schoenknopen, stevig naai- en borduurgaren, linnen, katoen, zijde, dik vilt, suedine ( kunst suede ) en soms leer.
Alle beren zijn 'one of a kind ! En ook al gebruik ik soms hetzelfde knippatroon, zo zal het toch altijd een andere beer zijn. Alle beren zijn met veel liefde gemaakt.
Ricky.
Een oude beer verteld
Hallo, mijn naam is Meneer Beer . Deze naam kreeg ik van Ricky en ik woon bij haar in de huiskamer en op de berenkamer. Meestal zit ik in een grote armstoel bij het raam en kijk naar buiten . In de loop der jaren zie ik veel beren voorbij komen, nee niet voorbij het raam maar hier in huis. Veel van die beren maakt Ricky zelf en andere beren worden door haar gerepareerd. Er zijn vaak trieste gevallen bij, beren zonder oren of een flink gat in hun vel. Andere beren hebben geen ogen of neus meer, of nog erger ze missen een been of een arm. Bij Ricky krijgen ze een tweede kans en na herstel ken je ze niet meer terug, dan zijn ze bijna als nieuw.
Laatst zei ze tegen mij 'zeg Meneer Beer, alle 65 plussers moeten langer gaan doorwerken. Wat zou je ervan vinden om ook iets te gaan doen ? Mijn mond viel open van verbazing, alleen het idee al ! Ik ben gemaakt om met kinderen te spelen, ze te troosten en hun verhalen aan te horen, maar werken? Mijn houtwolbotten zijn slap, de gewricht schijven versleten, mijn stem bromt nauwelijks nog en zien doe ik ook slecht. Ja maar jij kunt heel veel vertellen uit je lange berenleven en je hebt heel veel mee gemaakt ! Ik heb ook een heel mooie bril voor je en dan kun je aan de jonge beren voorlezen. Bovendien krijg je op mijn website een hele rubriek voor jezelf. Nou, denk er eens over na. Ik ging mijn houtwol hersens inspannen en hoe meer ik erover nadacht hoe enthousiaster ik werd over haar idee. Ze kwam aan met het brilletje, een oude neusknijper en bij het zien van dit brilletje herrinerde ik me aan het meisje waar ik lang geleden ben komen te wonen, zij droeg ook zo'n brilletje. Hier is het brilletje van mijn oma, zei Ricky , die staat je goed en de stem gaan we ook repareren .
De oude beer verteld verder
Ja, dat eerste meisje, hoe begon het ook weer ? Ik zat in een winkel met veel speelgoed en poppen. Andere beren waren er niet. Op een dag kwam een meneer de winkel binnen en die zocht een pop voor zijn kleine dochtertje die binnenkort jarig was . Hij bekeek alle poppen maar kon geen beslissing nemen. 'Wat kost die beer ? Een tientje, zei de verkoopster . Een tientje was in die tijd van goud en het was meer dan een weekloon. De meneer nam afscheid zonder iets te kopen en daar zat ik weer, berenziel alleen tussen allemaal poppen. Ja, duur was ik in die tijd, maar ik was ook een mooie grote gele beer van een bekende firma, al weet ik niet meer welke. Enkele weken later kwam die meneer weer terug in de winkel met een klein meisje aan de hand . Ze was jarig geweest en mocht een pop uitzoeken. Papa , vindt u het goed als ik die beer kies ( toen zeiden de kinderen nog U tegen hun ouders ) zei ze en keek me daarbij vol verlangen aan. Het was liefde op het eerste gezicht, ik weet het nog goed, ze was net 5 geworden, het moet dus ongeveer 1904 zijn geweest en ze heette Marie.
zo ging het verder
Enkele dagen geleden lag ik op de operatietafel en heeft Ricky mijn rug open gemaakt en de stem eruit gehaald . Nee hoor, het deed geen pijn, het kriebelde alleen. Intussen is de stem gerepareerd en vanmorgen heb ik ze terug gekregen, 'het is een blaas balg stem 'zei Ricky. Wow , ik kan weer brommen, het is best wel eigenaardug je eigen stem na zoveel jaren weer te horen ! Ik weet nog hoe mijn stem verstomde, het was oorlog. Mijn Marie had intussen het interresse aan mij verloren, maar ook aan het andere speelgoed. Samen met poppen en een houten paardje werd ik in een grote kist op zolder gebracht. De kist op zolder werd vergeten en de jaren gingen voorbij . Regelmatig kregen we bezoek van muizen die door een gaatje in de kist naar binnen kwamen. Het was een leuk kwebbelend gezelschap maar ze hadden vulling voor hun nesten nodig want het was een koude winter in 1917. Ze knabbelden gaatjes in mijn vel en namen plukken van mijn binneste houtwol mee. Een jonge, onervaren muis begon aan mijn stem te knabbelen tot zijn moeder hem riep en hem een draai om zijn oren gaf, maar ja toen was het leed al geschied en ik kon niet meer brommen. Na de oorlog ging Marie verhuizen en werd de kist met speelgoed van zolder gehaald . Ze was intussen getrouwd en zou binnenkort zelf een kindje krijgen. Ze haalde me uit de kist met de woorden 'och kijk mijn oude beer, wat ziet hij eruit, allemaal gaten. Eens kijken wat ik nog kan repareren. Eerst werd ik helemaal schoongemaakt . De gaten in mijn voeten en buik werden gestopt, het oor werd weer aangenaaid en op mijn arm werd een lapje genaaid. Bovendien kreeg ik sokken aan ter bescherming van mijn voeten. Toen kwam de grote dag, Marie kreeg haar eerste kindje, het was een meisje. Ik mocht de hele dag op de kinderkamer bij het bedje zitten. Zo werd ik de beer van Truusje. Het was een heerlijke tijd in een groot huis aan de bosrand. Truusje kreeg nog drie broers en dan was er nog een kater die altijd bij mij lag te slapen en een hond. Maar voor de hond was ik bang want die had me al eens beet genomen waardoor ik weer een nieuw litteken had op mijn been.Truusje werd groter en ook zij verloor haar interresse aan me. De hele dag zat ik op bed of bij het raam en 's nachts lag ik meestal op de grond. Niemand had meer tijd voor een oude beer en de mensen spraken alleen nog over oorlog. Deze oorlog zou erger zijn dan de vorige oorlog want deze keer werd Nederland overrompeld en onder de voet gelopen. Kostbare dingen werden in een kist gestopt en in de tuin begraven. Ik zat ook in zo;n kist als vulsel ter bescherming van het porselein. Levend begraven, dat was het gevoel dat mij overheerste. Gelukkig waren hier geen muizen om aan me te knabbelen maar het was koud en vochtig en boven de grond hoorde je alleen het gestamp van laarzen. Vijf jaar lang dacht ik dat iedereen me had vergeten tot ik gerommel boven mijn hoofd hoorde. De kist werd open gemaakt en het licht verblinde me. Eindelijk vrede zei Truusje. Goh wat was ze mager en zo volwassen geworden. De wereld lag aan puin maar ik was weer bovengronds ! Het was 1945.
Ik werd te drogen gelegd, geborsteld en gerepareerd. Een deel van mijn houtwol ingewanden waren schimmelig en werden vervangen door lappen in me te stoppen. Na een tijdje aan mijn oren te zijn opgehangen aan de waslijn rook ik weer frisser. Tijdens de oorlog had Truusje verkering gekregen en geen tijd meer voor haar oude beer. Ze gingen trouwen en ik werd weer ingepakt in doeken en verdween naar zolder. Daar lag ik een aantal jaren tot .....
en toen kwam Ricky
Mijn Truusje was gaan trouwen en ik verveelde me stierlijk. Nog steeds lag ik op zolder maar steeds vaker hoorde ik kinderstemmen beneden . 'Oma mag ik op zolder spelen ? Nee dat is te gevaarlijk ga maar buiten spelen 'zei Marie dan. Op een dag hoorde ik kindervoetjes de trap op komen. Stiekum is ze de zolder opgekomen en daar viel van alles te ontdekken. Zo werd ook ik gevonden. Ze was nog geen 5, met lange blonde krullen over haar schouders. 'Oh een beer, die vind ik lief '. ze liep met me op haar arm naar beneden. Oma mag ik die beer hebben ? ' Wel verdorrie ben je toch op zolder geweest, dat had ik toch verboden ! En dan kom je met dat oude ding naar beneden, je hebt toch al een beer van papa gekregen, die is toch veel mooier ! Ja, maar deze kijkt zo verdrietig en lief en ik zal heel goed voor hem zorgen en dan heeft Brom ook een vriendje ' zei het kleine blonde meisje. Dan moet je je moeder vragen want het was haar beer. Van Truusje mocht het en weer werd ik ontdaan van vuil en stof,gecontrleerd op motten en kreeg ik kleertjes aan. Ik mocht op bed zitten maar op haar bed zaten al heel veel beren zodat ze er zelf nauwelijks bij paste en toch, alle beren moesten mee naar bed. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me er weer bij horen, had ik weer een thuis ! Ik woon nu al 56 jaar bij Ricky, Brom natuurlijk langer maar die is intussen wel mijn beste vriendje zoals je ziet op de foto hiernaast. Samen hebben we alle verhuizingen mee gemaakt en hebben we nooit meer in een kist op zolder gestaan, alleen bij de verhuizingen werden we ingepakt maar ook als eerste weer uitgepakt.Dit was mijn levensverhaal ( tot nu toe ) . Vanaf nu ga ik over het heden vertellen en de nieuwe beren want tenslotte ben ik aangenomen als vertelbeer .
Intussen zijn er heel wat beren bij gekomen en hebben we een grote kamer voor ons zelf gekregen, de berenkamer. Sinds een aantal jaren maakt Ricky zelf beren. Eerst heeft ze er een aantal uitgeprobeerd. Het waren nogal ongewone beren, heel moderne met dikke neuzen en enorm grote voeten, maar uiteindelijk heeft ze haar stijl gevonden. Ik verwacht de komende jaren nog heel veel beren van haar en hoop dat er een aantal de wijde wereld intrekken waar ze allemaal een goed thuis vinden.
